Πρόσφατα ανακοινώθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας οι νέες αλλαγές για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις του 2010. Πριν από λίγους μόλις μήνες ακούγαμε επίσης από το Υπουργείο Παιδείας για την μεγάλη προσπάθεια του πολυσυζητημένου Εθνικού Διαλόγου για την παιδεία και το εκπαιδευτικό μας σύστημα συμπεριλαμβανομένων και των πανελλαδικών εξετάσεων.

‘Όλοι οι έλληνες πολίτες ήλπιζαν ότι ο Εθνικός Διάλογος αφού ολοκληρώθηκε και έτυχε της απόλυτης αποδοχής και εμπιστοσύνης του συνόλου της εκπαιδευτικής κοινότητος και όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου μας, συμπεριλαμβανομένης και της τότε αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπήθηκε από την σημερινή Υπουργό και τον Υφυπουργό Παιδείας, θα επέφερε ελπίδα και αισιοδοξία ότι κάτι ουσιαστικά θα άλλαζε στην παιδεία προς το καλύτερο, ανεξαρτήτως πολιτικών κομμάτων και κυβερνήσεων.

Οι εκλογές όμως της 4ης Οκτωβρίου και η εναλλαγή στην κυβέρνηση μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της χώρας μας, επέδειξε για μία ακόμη φορά την παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος και την λανθασμένη νοοτροπία μας. Διότι αποδεικνύεται ότι δεν έχουμε την ειλικρινή διάθεση να προχωρήσουμε σε ριζικές και ουσιαστικές αλλαγές, καθώς όλες εκείνες οι προτάσεις που κατατέθηκαν στον Εθνικό Διάλογο, για τις οποίες συμφωνούσαν όλοι οι εμπλεκόμενοι στον διάλογο, μπήκαν δυστυχώς στο συρτάρι ενός γραφείου «μικρού ή μεγάλου», δεν έχει σημασία, για να αντικατασταθούν από μεμονωμένες και σπασμωδικές προτάσεις και θέσεις, που ανεξάρτητα της ποιότητάς τους δεν αποτελούν υλικό του Εθνικού Διαλόγου.

Αυτό που θέλω να επισημάνω και να τονίσω, είναι η εθνική διάσταση της παιδείας την οποία όλοι αποδέχονται και αναγνωρίζουν στα λόγια αλλά δυστυχώς όχι στην πράξη. Τούτη τη φορά όλοι πιστέψαμε ότι κάτι πήγε να προχωρήσει με τον Εθνικό Διάλογο για την παιδεία, στον οποίο όλοι δεσμεύτηκαν πριν από εννέα μήνες, για την υλοποίηση των αποτελεσμάτων του. Αυτό που οφείλουμε να αποδείξουμε με πράξεις σήμερα και όχι με μεγάλα λόγια, δηλώσεις προγράμματα και διακηρύξεις, το χρωστάμε άλλωστε στην ελληνική κοινωνία και την νεολαία μας, είναι ότι η εθνική διάσταση της παιδείας απαιτεί ενιαία πολιτική πρακτική, χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες και συμπλέγματα του παρελθόντος, με διαύγεια και σταθερότητα μακροπρόθεσμων στόχων και σκοπών, ελευθερία επιλογών και επάρκεια πόρων, προσώπων και υποδομών, ενταγμένα σε ένα περιβάλλον δημιουργικού ανταγωνισμού.

Οι επιλογές της εκπαιδευτικής πολιτικής ορθό είναι να χαρακτηρίζονται από συνέπεια και συνέχεια, να μην εμπνέονται από κομματική μονομέρεια και να συγκεντρώνουν την ευρύτερη δυνατή κοινωνική και πολιτική αποδοχή. Είναι λοιπόν απαραίτητο κατά την εναλλαγή των κομμάτων στην διακυβέρνηση, να διατηρούνται όλα τα θετικά επιτεύγματα της προηγούμενης κυβερνητικής πολιτικής και οι ενδεχόμενες μεταβολές να γίνονται με υπευθυνότητα, αβίαστα και χωρίς άσκοπους αιφνιδιασμούς και πειραματισμούς.

Βασικός στόχος της εκάστοτε εκπαιδευτικής πολιτικής, κατά την άποψή μου, οφείλει να είναι η συμβολή του εκδημοκρατισμού του πολίτη. Ο στόχος αυτός θα πρέπει να αγκαλιάσει κάθε μορφή εκπαιδευτικής δραστηριότητας, καθιστώντας το άτομο ενεργό και υπεύθυνο πολίτη, από μαθητή κιόλας, που σέβεται τα δικαιώματα των άλλων. Η επιτυχία του στόχου αυτού, αποτελεί κύριο παράγοντα κοινωνικής συνοχής, αμοιβαίας κατανόησης, διαπολιτισμικού και διαθρησκευτικού διαλόγου και αλληλεγγύης και συμβάλλει στην προάσπιση και την ανάπτυξη μιας δημοκρατικής κοινωνίας που τόσο έ3χουμε ανάγκη, ειδικά σήμερα, στις νέες διαμορφούμενες κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές συνθήκες.

Από την εφημερίδα "Απογευματινή"

Tweet