Σοβαρό ζήτημα, μεταξύ άλλων έχει ανακύψει για δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες τραπεζικών δανείων σε ελβετικό φράγκο. Οι γενικοί όροι των τραπεζικών δανειακών συμβάσεων έχουν αποτελέσει τα τελευταία τρία χρόνια αντικείμενων ποικίλων νομικών ερμηνειών, συζητήσεων και διενέξεων στο πλαίσιο εάν τελικά η τραπεζική δανειακή σύμβαση είναι σύμβαση προσχώρησης ή σύμβαση διαπραγμάτευσης μεταξύ των συμβαλλόμενων μερών, δανειολήπτη και πιστωτή, αφού στην πρακτική ο δανειολήπτης ζητά να δανειστεί ένα ποσό από τον πιστωτή (Τράπεζα) υπογράφοντας την δανειακή σύμβαση την οποία ποτέ ο δανειολήπτης δεν διαβάζει αφού παρουσιάζεται από το πιστωτικό ίδρυμα ως μια απλή τυπική διαδικασία «άνευ σημασίας» ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα νομικά δεσμευτικό έγγραφο που οφείλει να γνωρίζει καλά τους όρους του ο δανειολήπτης από την στιγμή που το υπογράφει και δεσμεύεται.

Οι τράπεζες προχωρούν σε «διαγραφή» των τόκων υπερημερίας, ενδεχομένως και των ληξιπρόθεσμων δόσεων μόνο αν υπάρξει παροχή εξασφαλίσεων από τον δανειολήπτη, δηλαδή η προσημείωση κάποιου ακινήτου. «Κούρεμα» στο κεφάλαιο μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σε ακραίες περιπτώσεις όπως εάν η επιχείρηση να είναι εκτός λειτουργίας και να μην έχει ακίνητη περιουσία. Ουσιαστικά δηλαδή σε περιπτώσεις που η οφειλή είναι «χαμένη» κατά 100% και η τράπεζα έχει πάρει σχετική πρόβλεψη. Τότε προχωρά σε «κούρεμα» για να εισπράξει ένα μικρό τμήμα της ούτως ή άλλως χαμένης οφειλής.

Διαδικασία Επίλυσης Καθυστερήσεων (Δ.Ε.Κ.)

Κάθε ίδρυμα εφαρμόζει τα ακόλουθα στάδια κατά το χειρισμό δανειοληπτών που παρουσιάζουν καθυστερήσεις, καθώς και σε περιπτώσεις με ενδείξεις πιθανής καθυστέρησης:

Στάδιο 1: Επικοινωνία με τον δανειολήπτη.

Στάδιο 2: Συγκέντρωση οικονομικών και άλλων πληροφοριών.

Στάδιο 3: Αξιολόγηση των οικονομικών στοιχείων.

Σύμφωνα με τον Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών, το πιστωτικό ίδρυμα οφείλει να λαμβάνει υπόψη τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης του οφειλέτη κατά την αξιολόγηση της δυνατότητας αποπληρωμής. Συγκεκριμένα η Τράπεζα θα πρέπει να παρέχει Τυποποιημένη Κατάσταση Οικονομικής Πληροφόρησης, στην οποία ο οφειλέτης θα δηλώνει στοιχεία για τις δαπάνες διαβίωσης του νοικοκυριού, τα οποία θα συσχετίζονται με τις προσδιορισμένες εύλογες δαπάνες διαβίωσης.