Τους τελευταίους μήνες γίνονται εντατικές προσπάθειες για το καθεστώς προστασίας των δανειοληπτών χωρίς βέβαια απόλυτη επιτυχία αντιμετώπισης του ζητήματος. Στο πλαίσιο αυτών των προσπαθειών εξασφαλίσθηκαν κατ αρχήν δύο πράγματα:

Πρώτον, δεν αμφισβητείται η φιλοσοφία των νόμων 3869/2010 και 4161/2013. Με τους νόμους αυτούς παρέχεται απόλυτη προστασία της κύριας κατοικίας του οφειλέτη που βρίσκεται σε μόνιμη αδυναμία πληρωμών έναντι όλων των δανειστών (τράπεζες, ιδιώτες, εταιρείες κτλ), αμέσως μετά την υποβολή αίτησης υπαγωγής στο νόμο και μέχρι την έκδοση τελεσίδικης απόφασης. Στη χώρα μας δηλαδή θα εξακολουθήσει να εφαρμόζεται το ισχυρότερο στην Ευρώπη πλαίσιο προστασίας των πιο αδύναμων οικονομικά στρωμάτων.

ΝοΒ ΔιοικΠρΑθ 14648/2013, σελ. 757-764, Τόμος 62

Η διάκριση μεταξύ των διοικητικών^[1] και των ιδιωτικών συμ­βάσεων που συνάπτει το Δημόσιο αποτελεί ζήτημα μείζονος σημασίας ιδιαίτερα σήμερα όπου το δημόσιο συμφέρον έχει περάσει στην μνημονιακή εποχή. Η διάκριση αυτή βέβαια είναι ι­διαιτέρως σημαντική, διότι από αυτήν εξαρτάται η δικαιο­δοσία του Δικαστηρίου που θα επιληφθεί της διαφοράς που προκύπτει, αλλά και το δίκαιο που πρέπει να εφαρμοσθεϊ. Η διοικητική πράξη αποτελεί τον κανόνα που κυριαρχεί στο διοικητικό δίκαιο, εξαίρεση από τον κανόνα αυτόν αποτελεί η διοικητική σύμβαση^[2].

Η κα Νίκη Γκοτσοπούλου υπήρξε υπεύθυνη για την σύνταξη και εισηγήτρια σε πλήθος νομοσχεδίων του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Ενδεικτικά αναφέρονται ο Ν. 3433/2006 «Προμήθειες Αμυντικού Υλικού των Ενόπλων Δυνάμεων», Ν. 3648/2008 «Ρυθμίσεις θεμάτων αναπήρων πολέμου, προσωπικού του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και άλλες διατάξεις». Ν. 3257/2004 «Ρυθμίσεις θεμάτων προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων και άλλες διατάξεις», Ν. 3366/2005 «Έφεδροι Υψηλής Ετοιμότητας (ΕΦΥΕΣ) και άλλες διατάξεις», Ν. 3413/2005 «Τροποποίηση διατάξεων του Ν. 3187/2003 για τα Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΣΕΙ)», Ν. 3421/2005 «Στρατολογία των Ελλήνων και άλλες διατάξεις».

Μέχρι σήμερα οι οφειλέτες απλήρωτων φόρων προς το Δημόσιο, έστω και ευτελούς ποσού, είχαν μόνο μία δυνατότητα να εμποδίσουν και να σταματήσουν τους σε βάρος τους πλειστηριασμούς από το Δημόσιο και τις ΔΟΥ, μόνο εάν αμφισβητούσαν δικαστικά το χρέος συνολικά ή το ύψος του χρέους τους. Από την άλλη μεριά το Ελληνικό Δημόσιο από θέση ισχύος έχει την νομική δυνατότητα να επισπεύσει πλειστηριασμούς ακινήτων για οφειλές φόρων μόλις από 3,000 ευρώ και άνω, και μάλιστα αδιάκριτα και άσχετα με το γεγονός αν πρόκειται για δόλια συμπεριφορά του οφειλέτη ή για πραγματική αδυναμία καταβολής των φόρων.