Η «βία στα σχολεία» είναι ένα μεγάλο, σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα που έχει τεράστιες κοινωνικές προεκτάσεις και το οποίο επηρεάζει την καθημερινή ζωή τόσο της ίδιας της οικογένειας, του ευρύτερου σχολικού περιβάλλοντος, όσο και της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα. Σήμερα, όπως έχουν διαμορφωθεί οι νέες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες, που έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο ζωής και την συμπεριφορά των ενηλίκων και των μελών της ελληνικής οικογένειας, η βία καθίσταται σε πρώτη «μαθήτρια» στα σχολεία. Περίπου 4 στους 10 μαθητές του Δημοτικού και το 11% των μαθητών Γυμνασίου και Λυκείου έχουν υποστεί κάποια μορφή βίας, σύμφωνα με έρευνες του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών. Επίσης 1 στα 5 παιδιά του Δημοτικού έχει προσεγγιστεί με σκοπό την σεξουαλική ενόχληση είτε από εκπαιδευτικούς ή άλλο προσωπικό, ενώ το ποσοστό αυτό σε Γυμνάσιο και Λύκειο πέφτει στο 3%.

Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι περισσότεροι από 2 στους 10 μαθητές Γυμνασίου – Λυκείου βιώνουν συναισθήματα εκφοβισμού και μη αποδοχής στο σχολικό περιβάλλον. Αυτό έδειξε έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο διευρωπαϊκής μελέτης κατά το παρελθόν ταυτόχρονα σε 13 ευρωπαϊκές χώρες από το Ινστιτούτο Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής. Τα αποτελέσματα στην χώρα μας έδειξαν ότι 22.5% των εφήβων βιώνουν τα αρνητικά συναισθήματα του εκφοβισμού και της μη αποδοχής από τους συνομήλικούς τους στο σχολικό περιβάλλον. Από αυτούς το 7,8% δηλώνει ότι έχει τέτοιες εμπειρίες συνέχεια έως και πολύ συχνά. Σημαντικό είναι να επισημανθεί ότι σε οικογένειες που βιώνουν οικονομικά προβλήματα βλέπουμε ότι οι έφηβοι που ζουν σε αυτές δηλώνουν σημαντικά περισσότερες εμπειρίες και συναισθήματα εκφοβισμού ή μη αποδοχής από τους συνομηλίκους στο σχολείο, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους εφήβους.

Η άσκηση συστηματικής και κακόβουλης βίας μεταξύ μαθητών αποτελεί και για τη χώρα μας μια οδυνηρή πραγματικότητα που θα πρέπει να προβληματίσει όλους. Και ο προβληματισμός αυτός είναι ανάγκη να απασχολεί γονείς, δασκάλους, καθηγητές και όλους τους αρμόδιους φορείς.

Επειδή η σημασία του ρόλου των γονέων και του σχολείου είναι κεφαλαιώδης, η κύρια έμφαση της προσπάθειας για την αποφυγή της σχολικής βίας θα πρέπει να δοθεί στην καλή συνεργασία εκπαιδευτικών και άλλων φορέων με τις ίδιες τις οικογένειες, που συνήθως ανήκουν στις λεγόμενες κοινωνικές ομάδες υψηλού κινδύνου. Η σωστή και έγκαιρη ενημέρωση των γονέων, δασκάλων και καθηγητών ως προς τον τρόπο επίλυσης των κρίσεων και διενέξεων με το παιδί είναι μία από τις σημαντικότερες παραμέτρους.

Ιδιαίτερα πρέπει να τονιστεί ο σημαίνων ρόλος των εκπαιδευτικών, που θα πρέπει να ασκούν το έργο τους ως λειτούργημα, να αναδεικνύουν τις θετικές πλευρές της προσωπικότητας κάθε μαθητή και να μην προβαίνουν σε διακρίσεις και απαξιωτικές κρίσεις για το «πνευματικό επίπεδο» ορισμένων θορυβούντων κακών μαθητών. Κυρίως οι καθηγητές είναι υπεύθυνοι στο να μην «ξεβράζονται» μαθητές που δεν μπορούν για διάφορους κοινωνικούς, οικονομικούς αλλά και μαθησιακούς λόγους να αντέξουν και να παρακολουθήσουν τους έντονους και αγχωτικούς ρυθμούς του σχολικού ανταγωνισμού.

Η μικρή εμπειρία μου στο Υπουργείο Παιδείας έδειξε ότι χρειάζεται , συστηματική, οργανωμένη και συντονισμένη δουλειά μεταξύ Πολιτείας, Υπουργείου Παιδείας και εκπαιδευτικής κοινότητας στον τομέα αυτό. Το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να καταστήσει τη ζωή στα σχολεία λιγότερο βαρετή και τις προσφερόμενες εκεί γνώσεις και δράσεις ουσιαστικότερες και περισσότερο προσανατολισμένες στην αυτενέργεια. Το σχολικό περιβάλλον θα πρέπει να καταστεί σε πραγματική οικία των μαθητών, όπου ανεξάρτητα οι μαθητές θα νιώθουν ασφάλεια, αξιοπρέπεια και πάνω από όλα να παραμένουν έφηβοι και όχι ρυθμισμένα ρομποτάκια.

Από την εφημερίδα "Απογευματινή"

Tweet