Η επίτευξη των στόχων της Ελλάδας στην εκπαίδευση προϋποθέτει πολιτική βούληση σε βάθος χρόνου καθώς και τον ισόρροπο συγκερασμό οικονομικών και κοινωνικών προτεραιοτήτων.

Οι προκλήσεις της ενδυνάμωσης της κοινωνίας της γνώσης, της δημογραφικής αλλαγής και της παγκοσμιοποίησης παραμένουν, ενώ παράλληλα προστίθενται ζητήματα όπως η μετανάστευση, εκπαιδευτική και επαγγελματική ενσωμάτωση, και η βιώσιμη ανάπτυξη. Σήμερα παρουσιάζεται αναντιστοιχία ανάμεσα στις δεξιότητες και τις ανάγκες της αγοράς, ενώ είναι απαραίτητη η αναβάθμιση των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού και η αποφυγή κοινωνικού και επαγγελματικού αποκλεισμού. Ταυτόχρονα, η επένδυση στην εκπαίδευση και την κατάρτιση αποδεικνύεται χρήσιμη σε επίπεδο κοινωνίας, οικονομίας και ατομικής ανέλιξης καθώς και όσον αφορά στην απασχόληση, στην κοινωνική ενσωμάτωση και συνοχή και στη μείωση της εγκληματικότητας.

Η σύσταση νέων ΑΕΙ και ΤΕΙ και η ίδρυση νέων Τμημάτων την τελευταία εικοσαετία είχε συχνά ως αποτέλεσμα τη στέγασή τους σε πρόχειρες ανεπαρκείς ή και ακατάλληλες κτιριακές εγκαταστάσεις. Το δεδομένο αυτό σε συνδυασμό με την υποδοχή, σε ορισμένα Τμήματα, μεγαλύτερου αριθμού φοιτητών από τις αρχικές προβλέψεις και με την ανεπαρκή συντήρηση εγκαταστάσεων στα παλαιότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ, δημιουργεί στους διδάσκοντες και στους διδασκόμενους αίσθημα απαξίωσης και αποξένωσης, που επηρεάζει αρνητικά όχι μόνο τη στάση τους απέναντι στην ακαδημαϊκή διαδικασία , αλλά και τη συμπεριφορά τους απέναντι στο χώρο που τους στεγάζει.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες οι τεχνολογίες της πληροφορίας και το διαδίκτυο έχουν μετασχηματίσει σχεδόν τα πάντα και κυρίως έχουν διαφοροποιήσει και διαμορφώσει το νέο Πανεπιστήμιο και την Στρατηγική Έρευνας. Η πρωτοπορία στην παραγωγή νέας γνώσης είναι ο βασικός παράγοντας καθιέρωσης ενός πανεπιστημίου στο διεθνή χώρο. Το «κύρος» του πανεπιστημίου που έχει άμεση σχέση με την έρευνα του δίνει τη δυνατότητα στελέχωσης με αξιόλογο επιστημονικό δυναμικό και μαζί τονώνει την προτίμηση που δείχνουν σ΄ αυτό προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές υψηλού επιπέδου.

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στην πολυτεχνειούπολη και την ενέργεια του πρύτανη του ΕΜΠ, σύμφωνα με το νόμο, να ζητήσει την παρέμβαση της πολιτείας όταν άγνωστοι νεαροί επιδίδονταν σε έκνομη δραστηριότητα μέσα στο ίδρυμα, όπως διαρρήξεις γραφείων, κλοπές, φθορές αλλά και απειλές κατά της ανθρώπινης ζωής, ξαναήρθε στην επικαιρότητα ο σημαντικός ρόλος της πανεπιστημιακής κοινότητας στο κρίσιμο, για την πορεία του πανεπιστημίου, σταυροδρόμι. Ειδικότερα σήμερα που εμφανίζονται φαινόμενα όπως η ακραία βία ή η εισβολή άγνωστων στους χώρους των πανεπιστημίων και πολλές φορές απειλώντας και ανθρώπινες ζωές όταν επιχειρούν να περιφρουρήσουν την πανεπιστημιακή περιουσία, αλλά και κάθε μορφή εκδήλωσης βίας με πρωταγωνιστές νεαρά άτομα είναι σοβαρά συμπτώματα κοινωνικής κρίσης. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι γιατί αναπτύσσονται τέτοια φαινόμενα. Είναι ενδείξεις μιας βαθιάς κρίσης αξιών, έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς ή απλή επίδειξη νεανικής μαγκιάς και ζωντάνιας?