Η επιλογή του θέματος «στου Κεμάλ το Σπίτι» στην νεοελληνική γλώσσα στις πανελλαδικές εξετάσεις της 19ης Μαΐου προκάλεσε έκπληξη και πρόκληση ως προς το γεγονός ότι η 19η Μαΐου είναι ημέρα Εθνικής μνήμης για την Γενοκτονία του Ελληνισμού και τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου. Είναι ημέρα απόδοσης τιμής σ΄ εκείνους που χάθηκαν, στον ξεριζωμό των Ποντίων από τις πατρογονικές τους εστίες. Κυρίως όμως, είναι ημέρα στοχασμού και υπενθύμισης ευθύνης για την αποκατάσταση της αλήθειας και της αναγνώρισης της Ποντιακής Γενοκτονίας διεθνώς. Γιατί το Υπουργείο Παιδείας που φέρει την γενική ευθύνη επέτρεψε αυτό το θέμα.

Η Ελλάδα διέρχεται την πιο σοβαρή πολιτική, κοινωνική και δημοσιονομική κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Παράλληλα την πιο σοβαρή κρίση διέρχεται δυστυχώς και ο τομέας της παιδείας ο οποίος καθημερινά «συρρικνώνεται» σε όλα τα επίπεδα. .

Δυστυχώς γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω και στην εκπαίδευση. Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί το βασικότερο θεσμό κοινωνικοποίησης, που διαθέτει το κράτος και μπορεί να παίξει ιδιαίτερο ρόλο για την ανάπτυξη της και την έξοδο από την κρίση.

Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας δίνει την εντύπωση πως θέλει να εκμεταλλευτεί πολιτικά την δυσμενή οικονομική κατάσταση, τη δυσκολότερη, οικονομική συγκυρία των τελευταία τριάντα πέντε ετών, καθώς και την σύγχυση και αβεβαιότητα των πολιτών για το παρόν και το μέλλον, και επιχειρεί να επιλύσει «εν μία νυκτί», χωρίς ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία και τους αρμόδιους φορείς, ζητήματα ουσιώδη και ακανθώδη για την παιδεία, δηλαδή το εκπαιδευτικό σύστημα, την αγορά εργασίας, τον ανταγωνισμό στην εργασία, τους διορισμούς και τα εργασιακά θέματα των εκπαιδευτικών, την ακαδημαϊκή και επαγγελματική αναγνώριση των πτυχίων.

Είναι η γνωστή παλαιά τακτική και το απλό επιχείρημα, που χρησιμοποιείται από υποτίθεται σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, μετά από κάποια νίκη εθνικών εκλογών, «τα αλλάζουμε όλα» γρήγορα χωρίς διάλογο, «γιατί έχουμε την λαϊκή εντολή». Αυτό βέβαια θα μπορούσε να το επικαλεστεί κανείς σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες, σε καμία όμως περίπτωση στον χώρο της παιδείας.

Η σύσταση νέων ΑΕΙ και ΤΕΙ και η ίδρυση νέων Τμημάτων την τελευταία εικοσαετία είχε συχνά ως αποτέλεσμα τη στέγασή τους σε πρόχειρες ανεπαρκείς ή και ακατάλληλες κτιριακές εγκαταστάσεις. Το δεδομένο αυτό σε συνδυασμό με την υποδοχή, σε ορισμένα Τμήματα, μεγαλύτερου αριθμού φοιτητών από τις αρχικές προβλέψεις και με την ανεπαρκή συντήρηση εγκαταστάσεων στα παλαιότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ, δημιουργεί στους διδάσκοντες και στους διδασκόμενους αίσθημα απαξίωσης και αποξένωσης, που επηρεάζει αρνητικά όχι μόνο τη στάση τους απέναντι στην ακαδημαϊκή διαδικασία , αλλά και τη συμπεριφορά τους απέναντι στο χώρο που τους στεγάζει.